Ik schrijf regelmatig korte verhaaltjes, deze tweeluik wil ik graag met jullie delen.
HET LEED DAT UIEN HEET
Woensdag gehaktdag? Nou bij ons niet! Het is in mijn gezin een ware traditie geworden om op woensdag een pasta te eten, al dan niet met gehakt als ingrediënt.Vandaag is het weer woensdag, grappig, iedere week is het wel een keer woensdag. Ik verdiep me in de keuze welke pasta ik nu weer eens op tafel zal zetten. Want inmiddels zijn er heel wat pasta's te verkrijgen, ik kies voor een lekkere macaroni.Ik loop naar de berging om 2 uien te pakken, wat is dat nu? Eén ui rolt door de mand en probeert duidelijk onder mijn handen weg te rollen? Ik wrijf eens in mijn ogen, ik moet echt niet gekker worden, morgen verbeeld ik me dat de piepers samen een tango dansen. Ik doe een ferme greep naar de opstandige ui en hebbes!Nog verbaasd en ernstig twijfelend over mijn eigen waarneming snijd ik de uien fijn. Vroeger hakte ik de uien met een heus hakmes, al ware ik een echte professional. Met het superscherpe hakmes had ik binnen de kortste keren de uien gehakt net zo groot of zo klein als ik wilde. Momenteel verkeer ik in het stadium waarin ik de uien anders te lijf ga. Ik snijd ze rustig, voorzichtig en ik ben bovenal oplettend waar het mes landt. Overigens is het mes ook kleiner van formaat dan het superscherpe hakmes. Het zal de lezer duidelijk zijn dat hiervoor een reden is, mijn top van de duim is laatst ernstig geraakt. Het respect voor mijn hakmes is groot geworden, zo groot dat ik hem niet langer durf te gebruiken!Het snijden van uien gebeurt nu dus voorzichtig en met een klein schilmesje. Tja ik ben er iets langer mee bezig maar dat heb ik er graag voor over, ik heb mijn handen lief.Eigenlijk zijn uien ondingen, door zijn vorm, variërend van rond tot ovaal, zijn vele laagjes, die glibberige structuur die ontstaat op het moment dat je hem van zijn buitenkantje ontdoet en er ook nog eens voor zorgt dat de ui òf onder mijn vingers vandaan glipt òf finaal uit elkaar valt. Wanneer dit laatste gebeurd wordt het snijden van de ui helemaal een moeizaam en langdurig proces. Om over de rode tranende ogen en het gesnotter maar te zwijgen! Maar ja, een uitje maakt de macaroni af….zodoende.
UIENLEED
Ik ben in de polder opgegroeid, tsjonge wat heb ik veel broertjes en zusjes. Hele velden vol met alleen maar uien. Grote uien, kleine uien, ronde uien en sommige weer zijn meer ovaal van vorm. Geen ui is gelijk, maar ja dat schijnt bij jullie mensen ook zo te zijn.Afijn, wanneer ik qua vorm en maat op mijn top ben, word ik ruw uit de aarde getrokken en geloof me, dat gebeurt niet zachtzinnig. Vervolgens worden we in een zakje gepropt en naar de supermarkt getransporteerd. Vroeger kwam er nog een zachte mensenhand aan te pas die ons bewonderend streelde, dat is verleden tijd. Mechanisatie van de landbouw heet dat. De supermarktklanten pakken je op, leggen je terug, pakken je weer op tot je uiteindelijk in een berging of schuur terecht komt, wachtend op je lot.Dinsdag wordt het al onrustig in de uienmand, “psst jongens, morgen is het weer zover, pastadag.” “Ohhhh, bibber de bibber als ze maar geen uitje nodig heeft”. De hele woensdag liggen wij in spanning te wachten, wat duurt dat wachten lang! En jawel hoor, bergingdeur open, lamp aan en onze mand wordt naar voren getrokken. Die hand heeft het op mij gemunt, ik voel het. Ik rol snel een hoekje in, verdikke nu heeft ze me toch te pakken. Tergend langzaam word ik ontdaan van mijn beschermende jas, gedver nu houdt ze me nog onder de koude kraan ook!Nog langzamer snijdt ze mij, ik die zo'n mooie ronde ui was, aan stukken. Alles wat ik ook probeer, wegrollen, uit elkaar vallen het zet geen zoden aan de dijk. Zij is vastberaden ik moet aan stukjes.Wat hoor ik daar? Daar kan ik me echt rot aan ergeren, begint het mens te snotteren! Tussen de stukjes door zie ik de tranen over haar wangen lopen. Nou ja zeg, daar meent ze niets van, ik zou moeten huilen!Maar ja, ik maak de macaroni af……..zodoende.
